www.wilczury.fora.pl

kamila-zara

Parwowiroza
Parwowiroza to ostre, zakaźne, niejednokrotnie zagrażające życiu zapalenie jelit. Jest to najczęściej występująca choroba zakaźna u psów. Wywołuje ją przez wirus z rodziny Parvoviridae - najmniejszy znany wirus. Istnieje kilka jego szczepów, nieznacznie różniących się antygenowo.

Występuje on na całym świecie i jest niezwykle odporny na warunki atmosferyczne - w kale potrafi przetrwać do 6 miesięcy w temperaturze pokojowej, w niskich temperaturach o wiele dużej. Parwowirus nie jest groźny dla ludzi. Jeszcze rzadziej spotykaną postać sercową.

Parwowiroza najczęściej występuje u szczeniąt w wieku od 2 do 20 tygodni, niemniej jednak zachorować mogą psy w każdym wieku. Rokowanie zależy od wieku szczenięcia, momentu rozpoczęcia leczenia, czynników wikłających (powikłań bakteryjnych, jednoczesnego zakażenia koronawirusem, zarobaczenia).

Drogi zakażenia
Źródłem zakażenia parwowirozą są psy chore i zakażone bezobjawowo. Do zakażenia bezobjawowego dochodzi najczęściej u psów dorosłych - mimo, że nie rozwijają się u nich pełne objawy choroby, przez pewien czas wydalają one wirusa z kałem. Wirus wydalany jest krótko, lecz w ogromnych ilościach - jeden gram kału zawiera ilość wirusa mogącą teoretycznie zakazić nawet milion psów! Biorąc pod uwagę ilość wydalanego wirusa oraz jego odporność na czynniki środowiskowe, łatwo sobie wyobrazić stopień skażenia miejskich trawników i innych miejsc często odwiedzanych przez psy.

Aby doszło do zakażenia parwowirozą, szczenię nie musi mieć bezpośredniego kontaktu z kałem chorego zwierzęcia - do zakażenia potrzebne są tak niewielkie ilości wirusa,że można go przynieść do domu, np. na butach, psich łapach itd. Dlatego też, gdy mamy w domu szczenię nieuodpornione przeciwko tej chorobie, ważne jest nie tylko odizolowanie go od innych psów i nie wychodzenie z nim na spacery, ale także zabezpieczenie butów, wierzchnich ubrań itp. przed jego dostępem.

Objawy i przebieg choroby
Po dostaniu się do organizmu parwowirus wnika do szybko dzielących się komórek. Najpierw namnaża się w tkance limfatycznej gardła, węzłach śródpiersiowych i grasicy, następnie przedostaje się do krwi, a stąd do komórek nabłonkowych jamy ustnej, przełyku, żołądka i jelit. Objawy kliniczne choroby są przede wszystkim skutkiem działalności wirusa w jelicie cienkim. Namnażając się w komórkach nabłonkowych krypt powodują ich martwicę, a tym samym skrócenie i uszkodzenie kosmków jelitowych. Uszkodzony nabłonek jelit nie stanowi bariery ochronnej przed bakteriami, wobec czego bardzo często w przebiegu parwowirozy obserwuje się zakażenie bakteriami Escherichia coli (do 90% padłych zwierząt).

Choroba zaczyna się nagłymi wymiotami. Wymioty pojawiają się bardzo często w ciągu dnia (kilka-kilkanaście razy). Początkowo są to wymioty treścią pokarmową lub żółcią, po pewnym czasie często pojawia się domieszka krwi (jest to skutkiem głębokiego uszkodzenia śluzówki jelit). Drugim charakterystycznym objawem jest biegunka - może ona występować od początku choroby, czasem dopiero po 1-2 dniach. Często także zawiera ona domieszki krwi - w ciężkich przypadkach krwawienie z jelit jest dość znaczne. Chory pies jest osowiały, apatyczny, nie ma chęci do poruszania się. Z powodu silnej bolesności psy przyjmują charakterystyczną postawę z podkasanym brzuchem i wygiętym kręgosłupem. Silne wymioty i biegunka bardzo szybko prowadzą do poważnego odwodnienia. Szczenięta bardzo szybko chudną.

Rozpoznawanie
W każdym przypadku zapalenia przewodu pokarmowego u młodych psów, zwłaszcza jeśli objawy pojawiają się nagle i szybko narastają, należy liczyć się z możliwością zakażenia Parvowirusem. Obecnie dostępne są już szybkie testy do diagnostyki parwowirozy, wykrywające obecność wirusa w kale.

Istnieje wiele innych przyczyn mogących powodować ostre zapalenie przewodu pokarmowego, przebiegające z wymiotami i biegunką. W rozpoznaniu różnicowym należy wziąć pod uwagę także: koronawirozę, niedrożność jelit, postać jelitową nosówki, silne zarobaczenie (glistnica), zakażenia bakteryjne (salmonelloza), zatrucia, zapalenie trzustki.

Leczenie
Najważniejszym elementem leczenia parwowirozy jest nawadnianie chorych szczeniąt. Płyny podawane są dożylnie, najlepiej, jeśli można zastosować ciągły wlew dożylny - wymaga to jednakże leczenia szpitalnego. Jeśli warunek ten nie jest możliwy do spełnienia, kroplówki podaje się minimum dwa razy dziennie. Poza uzupełnieniem wody w organizmie (uwzględniając zarówno potrzeby metaboliczne organizmu, jak i straty spowodowane biegunką i wymiotami), należy zapewnić odpowiedni skład elektrolitowy podawanych płynów, aby utrzymać równowagę kwasowo-zasadową organizmu (z powodu biegunki i wymiotów, podczas których tracona jest również treść pokarmowa dwunastnicy dochodzi do kwasicy, niekiedy poważnej w skutkach - dlatego też najlepszym płynem jest płyn Ringera z mleczanami). Ponieważ wskazana jest bezwzględna głodówka (przynajmniej do czasu ustąpienia wymiotów), wraz z płynami podawana jest glukoza i inne preparaty odżywcze (zawierające m.in. witaminy, aminokwasy, kwasy tłuszczowe).

W przebiegu parwowirozy bardzo często obserwuje się silne wymioty, dlatego też chorym psom podaje się leki przeciwwymiotne, oraz leki zmniejszające produkcję kwasu solnego w żołądku.

Z powodu grożących poważnych powikłań bakteryjnych od początku leczenia stosuje się antybiotykoterapię. W zależności od przebiegu choroby zwierzętom podaje się także leki przeciwkrwotoczne, leki przeciwbólowe i rozkurczowe.

Chorym szczeniętom, które nie były odrobaczone podaje się leki przeciw pasożytnicze tak szybko jak to jest możliwe, czyli kiedy tylko ustąpią wymioty. Obecność pasożytów w przewodzie pokarmowym potęguje objawy kliniczne choroby.

Bardzo ważnym elementem terapii jest dieta. Na początku choroby, kiedy występują wymioty konieczna jest całkowita głodówka. Psy często wykazują chęć do picia, ale każde napicie się wody powoduje podrażnienie żołądka i wywołuje wymioty. Dlatego też choremu zwierzakowi nie można podawać nawet wody. Kiedy wymioty ustąpią karmienie psa rozpoczyna się od podawania bardzo małych porcji rozgotowanego ryżu kilkakrotnie w ciągu dnia. Należy pamiętać iż wirus sieje ogromne spustoszenie w śluzówce jelit cienkich, co prowadzi do upośledzenia wchłaniania w jelitach nawet dłuższy czas po przechorowaniu parwowirozy. Psom, które przechorowały parwowirozę zaleca się, przez pewien czas, podawanie specjalnego pokarmu. Może to być albo dieta lekkostrawna przygotowywana w domu, albo gotowa dieta weterynaryjna dla psów z chorobami jelit. Pozytywne efekty daje stosowanie leków działających osłonowo na śluzówkę przewodu pokarmowego (np. dodatek siemienia lnianego).

Szczepienia
Każde szczenię rodzi się z pewnym poziomem przeciwciał przeciwko parwowirozie. Stopień odporności zależy od wielu czynników, m.in. stanu zdrowia matki, od tego czy była szczepiona, środowiska w którym urodziły się szczenięta, kondycji szczeniąt, i niekiedy różni się znacznie nawet u szczeniąt z tego samego miotu. Odporność przekazywana przez matkę stopniowo maleje. Problemem we właściwym uodparnianiu szczeniąt przeciwko parwowirozie jest istnienie tzw. luki immunologicznej. Jest to okres, w którym odporność matczyna jest już niewystarczająca aby uchronić szczeniaka przed zachorowaniem, jest jednak na tyle duża, aby zneutralizować antygeny podawane w szczepionce i uniemożliwić powstanie odporności poszczepiennej. U większości szczeniąt czas ten wypada około szóstego tygodnia życia. Dlatego też w tym wieku szczepi się szczenieta specjalnymi szczepionkami, które zawierają wyższe miano antygenów szczepionkowych (innymi słowy mają wyższą "dawkę wirusa" niż szczepionki przeznaczone dla starszych psów).

Obecnie najbardziej właściwym wydaje się schemat szczepienia szczeniąt trzykrotnie w wieku 6, 9 i 12 tygodni. Wiadomo, że u niektórych ras psów parwowiroza przebiega ciężej niż u innych, obserwuje się też większą śmiertelność. Do tych ras należą rottweilery, a także dobermany. Ponieważ szczenięta tych ras trudniej uodparniają się przeciwko tej chorobie, celowym wydaje się ich doszczepianie w 16 tygodniu życia. Szczepienie powtarza się po upływie roku od ostatniego szczepienia. Niejednoznaczna jest odpowiedź na pytanie jak często powinno się powtarzać szczepienie u dorosłego psa. Producenci szczepionek zalecają coroczne doszczepianie zwierząt, jednak z badań wynika, że odporność poszczepienna utrzymuje się dłużej - nawet 2-3 lata. W tej sytuacji rozsądnym wydaje się szczepienie dorosłych psów przeciwko parwowirozie co drugi rok.